Zaterdag 13 mei 2023

Van Golinac naar Conques, 24 km.

Vier wielen rollen over de serpentine-bochten. De weg ligt als een tagliatelle-lint willekeurig in de vallei van de George du Lot. De lage mistige wolken omhullen de toppen van de heuvels. Verscheidene tinten groen wisselen elkaar af. Groen groen en nog es groen.

Mijn hoofd nog vol van champagne-bubbels zet mijn benen op automatische piloot. Bruine koeien met hun luie blik loeren me na als ik passeer. De bloemen overal en heel dichtbij blijven van de partij. Boterbloemen en korenbloemen,  klaprozen en nog een allegaartje van bekende bloeiers. Het uit de kluiten gewassen fluitkruid wiegt met me mee bij elke stap die ik zet. Boerenjasmijn buigt zich vol overgave met volle geur over me heen. Ik snuif diep en geniet van de zoete geur.

De oude tot ruïne afgekalefaterde  huisjes staan er sprookjesachtig bij. De rozelaar strengelt rondom een vergeten regenpijp. De rododendron staat in volle glorie te pronken.

Paarden en ezels wisselen elkaar af. Ondertussen stroomt de regen langs de mauwen van mijn regenjack. De regendruppels zijn als glinsterende parels rondgestrooid in het hoge gras. Het gras is sinds gisteren wel vijftien centimeter gegroeid. Koeien liggen lui op hun malse bed en storen zich niet aan de voorbijganger. Honden lopen af en aan doch vergeten te blaffen als ze me zien.

De oude kerkjes hebben hier bijna allemaal een kruisrib-gewelf om de tand des tijds te trotseren. Kaarsjes branden onder de gebogen goedkeurende blik van de stenen heiligen. Waar is hun aureooltje gebleven?

Snelle hap en een slok van mijn levens-elixir, water dus, en daar schuifel ik verder. Mijn knieën lijken al de proporties van die van de viervoeters aan te nemen. Zij het dan dat die met hun leren laarzen bestand zijn tegen alle nattigheid. Modder kliedert over mijn kuiten. Ik steun nog wat meer op mijn stokken.

Donker grijze wolken klitten samen aan het firmament. Mijn oedemateuze knieën trekken me voort over de wegeltjes die met mossige glibberige, op hun kant gerangschikte, plaveitjes bekleed zijn.

De sluizen van de hemel gaan nu helemaal open als ik mijn doel bereik. Een donderslag klint in de verte. De basiliek is oud en groots. Gelaten haal ik adem en ik laat alle indrukken mee stromen over en in mijn lijf. Mijn maag en onderrug zijn ondertussen van plaats gewisseld. Mijn hart zit in mijn hoofd en ik glimlach. Even later sta ik in de souvenirshop.

Gouden bubbels beroeren mijn smaakpapillen. Rond mijn hals glanst de blauw-gele medaille.

Greet

Van Estaing naar Golinhac

Na 3 dagen laten we de zusters Ursulinen, die ons overnachting en spijs/drank gaven in hun Couvent de Malet te Saint-Côme-d’Olt achter ons.

Vanuit hun klooster zullen de bejaarde nonnen zeker met grote ogen gekeken hebben naar de cirkel die zich vormde voor 2 VW busjes en de statige bewegingen die werden gemaakt door die rare bende daarvoor (op de tweede verdieping stonden de stoelen ‘in’ (jaja, niet ‘aan’) het vensterraam! Het was een noodzakelijk vertoon: de lange tocht van gisteren maakte het nodig de verschillende spieren van het lichaam, van boven tot onder, van links naar rechts, los te maken.

Nadien huppelden we (nu ja…) de busjes in richting Estaing, startpunt voor vandaag. Eerst een kleine sightseeing in het historische stadje en dan de weg op voor een korte ontspannende wandeling van een 15 tal kilometer. Wie maalt daar nu nog om.

Al vlug beginnen stijgen en zigzaggend omhoog. Ik dacht dat we onze hemel verdiend hadden de voorbije dagen en bij Sint-Pieter zouden eindigen. Het was wel heel langzaam maar toch, de kuitjes werden op de proef gesteld. De training van de voorbije dagen bewees zijn nut. En om het vochtgehalte op punt te houden in het lichaam begon het zowaar te miezelen, te druppelen, nog meer te druppelen en uiteindelijk grote blazen te regenen. Stoere optimisten zoals we zijn bleven de regenbroeken aanvankelijk in de rugzak om uiteindelijk toch bovengehaald te worden eens onze shorten doornat waren. Onder een afdak vol met stro greep de broekenwissel dan ook plaats onder het goedkeurende oog van enkele Pelegrino’s die ook een droge plaats in de plaatselijke stal hadden veroverd en enkele groepsgenoten die gratis plaatsen hadden bemachtigd op de eerste rij van de openbare weg om het schouwspel te bewonderen. Ik weet niet hoeveel sterren de acteurs uiteindelijk kregen. Een poncho over de kleren hangen gaat vlugger, dat was duidelijk.

Wat er ook van weze, we gingen droog aan de benen terug op pad door de groene bossen en de plastselijke (overbrmeste) weiden om uiteindelijk aan te komen in Golinhac, waar uiteraard Leslie ons stond op te wachten. De plaatselijke herberg bood ons niet alleen een droge ruimte maar ook spijs en drank naar ieders smaak. Aan de daglunch van één van ons kwam bijna geen eind ( voorgerecht, hoofdgerecht, kaas, dessert en koffie voor amper 15 euro). Dat dit moet doorgespoeld worden met een plaatselijke 0,5 l bier is begrijpelijk.

Een korte busrit (wat is begeleiding door busjes toch handig meegenomen) bracht ons uiteindelijk tot Entraygues sur Tryères waar we ( o verrassing) 2 nachten verblijven.

Morgen reeds onze laatste etappe, dat nu alles gesmeerd begon te lopen. Het leven kan hard zijn….

- Hans

Van L’Estrade naar Verrières, 32 km.

De deelnemers aan deze Camino zullen allicht schrikken van de titel. Sommigen wandelden tot Estaing, anderen startten pas in Saint-Côme d’Olt.

Dus niet iedereen haalde dezelfde afstand vandaag. 

Wel verdienen we allemaal hetzelfde respect en waardering. Waar je ook start, waar je ook eindigt, brengt ons bij de belangrijkste wijsheid van De Camino: de Camino is er voor iedereen, doch iedereen wandelt zijn of haar Camino.

Zoals het in een goede democratie hoort beschrijven we de genoemde afstand.

Naar dagelijkse gewoonte starten we de dag, voor we naar ons beginpunt vertrekken met onze VW Minibusjes, met een stretching en lichte opwarming. Eindigen doen we met een stilte meditatie , zodat iedereen kan ervaren dat je in de kracht van de stilte het meest essentiële kunt horen.

Goedgeluimd starten we dus in L’Estrade, iets vroeger dan gebruikelijk, want we willen een tocht doen van 30 km.

We mogen direct afdalen langs een prachtig bospad en worden bij aankomst in het eerste dorpje al verwelkomt met koffie, thee en fruitsap. Voor 1,5 € kan iedereen naar hartelust zijn of haar dorst laven.

Het werd reeds uitvoerig beschreven door de collega blogschrijvers van deze week: het landschap blijft fenomenaal glooien, uitmuntend groen, vele wilde veldbloemen die extra kleur en glans geven aan de omgeving en die uitnodigen tot menige vastlegging op de harde schijf van ieders mobieltje.

Een uitgebroken jonge stier zorgt nog voor enige deining alvorens we de gedraaide, scheef uitziende toren van Saint-Côme d’Olt in de verte zien opduiken. Links ervan zien we ook de kerktoren van de kerk van het Urselinen klooster waar we vanavond al voor de derde keer gastvrij worden ontvangen.

Onze chauffeur Leslie heeft een mooi terrasje kunnen versieren in het pittoreske Saint-Côme d’Olt, één van de dorpjes opgenomen op de lijst van mooiste gemeentes van Frankrijk.

Omdat de keuken nog niet open was zetten we snel onze weg verder richting Espalion. We horen constant de stroming van de Lot terwijl we La Chapelle  de Perse passeren, waar je wel enkele stevige treden voor moet over hebben om deze prachtige XIe E kunst te kunnen bewonderen. Terug beneden krijgen we de eerste regen van de dag.

Het valt moeilijk met woorden te omschrijven hoe prachtig deze wandeling is en vandaag zit ook het weer mee. Eens aangekomen in Espalion schijnt weer volop de zon en ze zou ons voor de rest van de namiddag gezelschap houden.

De geur van een warme bakker lokt alle pelgrims naar binnen om een welverdiend broodje naar binnen te smikkelen.

De inwendige mens is weer verstrekt en na een snel bezoek aan de kerk vatten we ons laatste traject van de dag aan, de laatste 10 km, naar onze voorzien stopplaats Estaing.

Na enkele km krijgen we al een stevige klim die in onze kuiten bijt. Van St Pierre naar Le Briffoul. De afdaling naar Verrières gaat langs een glibberig, niet ongevaarlijk bospad. Gelukkig kunnen we beneden onze schoenen een flinke wasbeurt geven in de koeiebak.

En aangezien de afstanden in het boekje niet overeenkomen met de voorziene afstand besluiten we om hier te stoppen. 32 km is mooi geweest.

Dankbaar dat we dit weer zonder kleerscheuren mochten meemaken, met veel respect voor de sportieve en mentale prestatie van alle deelnemers!

Bart.

Van Nasbinals naar L’Estrade, 25 km

Mijn veters van mijn hoge bottines knoop ik strak aan. Ik omklem de handvaten van mijn wandelstokken. Mijn trouwe maatjes. De rugzak weegt net iets meer dan gemiddeld doch ik voel het nauwelijks.

De weg slingert flauw en brengt ons al snel op de glooiende hoogvlaktes van de Aubrac. Twee leeuweriken vangen mijn blik terwijl ze tierelierend boven mijn hoofd fladderen. Ik luister gretig naar de uitleg van onze “bioloog”.

Ik trek de rits van mijn regenjas wat hoger dicht en kruip wat dieper weg in de kap. Een koude wind waait over de glooiende weidse vlakten van ‘de Aubrac’. Drie graden deze ochtend. Weinig koeien dit jaar. Omdat het nog zo koud is?

De wilde narcissen zijn zoek. Trossen fel paarse viooltjes buigen nederig in de wind. Ze zijn piepklein hier op deze hoogte van meer dan 1.300 meter. Paarse en gele wilde orchideeën wisselen elkaar af. Trossen wolfsmelk sieren de kanten waarlangs mijn voeten trappen. De weides zijn afgeboord door stenen muurtjes. De natuur ontrolt zich als een groene loper en schuift onder mijn voeten weg. Prachtig genieten overal om me heen.

Het Aubrac vlees smaakt me. De ‘Aligot’ was nooit zo puur. De ‘taretelette’ met frambozen is overheerlijk. Middeleeuwse kunst vangt mijn blik in het plaatselijke kerkje.

De zon komt tevoorschijn. Het penseel schildert groen en wolken en bloemen. Jas uit, jas aan. Komt er nu toch weer regen? Het is maar een spatje. De café au lait en de Perrier smaken als goud op mijn tong. De weg loopt verder over de pelgrims-brug. Een oud bouwwerk. Unesco werelderfgoed!

Al vlug komen loofbomen en wilgen de rand van de weg ondersteunen. Krekels vullen mijn oren met hun gezang. Vinken bombarderen me met hun concert. De natuur spuwt al haar pracht over me heen.

- Greet

Aumont-Aubrac -Nasbinals

Gisterenavond werden we verwend met een heerlijk menu terroir. De calorie voorraad werd goed aangevuld (en de cholesterol spiegel bleef ook niet achter). Bij aanhoudende inspanningen tijdens een Caminotocht kan dit absoluut geen kwaad.
Iedereen had een goede nachtrust achter de rug en na een goed ontbijt en stretching zagen we het allemaal zitten om de aangekondigde etappe van 26,5 km aan te vatten. Om toch de 27 km te halen plande Bart een klein ommetje van enkele honderden meter. Als volleerde rattenvanger werd hij kritiekloos gevolgd…..
Een rustig kabbelende wandeling tot aan Les Quatre Chemins waar een heerlijke soep of een appeltaartje met graagte werden verorberd.
Enkele honderden meter verder linksaf (voor de aandachtige wandelaar wat niet iedereen was, met een ‘keer ne keer were’ tot gevolg) opende zich geleidelijk aan het plateau van Aubrac. Woorden schieten tekort om deze wondermooie natuur te omschrijven. Een ongekende bloemenpracht, lage stenen muurtjes, rustig grazende koeien met dartele kalfjes. We wisten niet waar eerst kijken.
Het plateau opende zich en de hemelsluizen wilden niet achterblijven. De lichte motregen ging al vlug over naar lichte regen, zwaardere druppels en zware druppels.
Voor enkelen was er na een 24 km gelukkig een opstapmogelijkheid in  het busje (bewijst echt wel zijn nut en comfort in die omstandigheden).
Enkele doorbijters stapten nog even verder tot Nasbinals waar we in het plaatselijk café even konden recupereren en opwarmen.
Van daar naar onze Couvent waar we drie nachten te gast zijn. Benieuwd….. Bij de verwelkoming kregen we in elk geval een uitgebreide briefing.

- Hans

St.Alban-sur-Limagnole- Aumont-Aubrac

Voor een Peligrino/-a wordt alles vlug relatief. Met amper 15 km voor de boeg is het vandaag rustdag. Iedereen is opvallend goed van de toch wel lange etappe van gisteren hersteld. Ligt het aan de fysieke gesteldheid? Aan de ingesteldheid? Aan Jacobus die ons zo gunstig gezind is? Het betere weer? Wie weet. Feit is dat we er allemaal monter uitzien.

Het vervoer naar het startpunt is niet rechtlijnig want Leslie heeft zoveel te vertellen dat het niet steekt op een afslag meer of minder missen. Bart volgt slaafs de missers… Aan het startpunt krijgen we allemaal een professionele opwarming, stretching en plooiing zodat we onmiddellijk de juiste cadans hebben.

Wie de mooie taal van Molière niet machtig is, heeft ondertussen zeker al twee woorden geleerd: descendre en monter, ook al valt het allemaal reuze mee.

Onder de deskundige uitleg van vogelaar en floriste bereiken we net op tijd Les Estrets waar Leslie ons opwacht. De Gîte afficheert omelette aux cèpes en iedereen is onmiddellijk verkocht. Er zijn echter maar 5 vuren om te bakken en na enig overleg met de uitbater wordt een pragmatische oplossing uitgedokterd zodat iedereen van deze heerlijkheid kan genieten. Onze chef kok van het gezelschap zorgt dat alles vlot georganiseerd wordt, ook al veroorzaakt dit enige paniek bij x die op een democratische wijze (nu ja) door onze chef kok belast weed met het opscheppen van de sla. Menige lach en traan later savoureren we de heerlijke omelette. Een echte aanrader en wanneer Buencamino aankondigt dat de rekening vereffend is, kan de ontspannen vrolijkheid niet meer op.

De rest van de tocht kan niet meer stuk en in een vlotte beweging bereiken we ons hotel.

Enkele uren rust en een heerlijk diner staan nog op de agenda.

We hebben al een aantal kilometers achter ons gelaten maar door de sfeer in de groep worden deze amper geteld. Alleen enkele kleine ongemakken aan de voeten zijn er de stille getuigen van.

Morgen het plateau van de Aubrac en de weerkundige dienst voorspelt niet zoveel goeds. Alsof ons dat iets kan schelen……

-Hans

Saugues-Le Rouget/St.Alban sur Limagnol

Zoals voorspeld laat de zon zich vandaag amper zien, is de regen van de partij en is het aanzienlijk koeler. Als je denkt dat dit het humeur van de Pelegrino’sPelehrina’s van Buencamino zou aantasten dan zit je er glad naast. Het is wat het is: regenbroek aan, regenbeschermer over de rugzak, regenjas aan en hop, we go. Terug een mooie staalkaart van de wandelshop Buencamino kunnen aanschouwen. Dat we voordien een uitgebreid ontbijt hadden verorberd speelde misschien ook wel mee bij de lach op de gezichten.

Op pad voor een tocht van ( voorzien) 29 km maar uiteindelijk iets meer….

De regen onderweg deed geen afbreuk aan het wisselende landschap en het langzame stijgen tot Le Sauvage (1292 m). Bloemenpracht alom.

Een korte halte onderweg had de energie terug op peil gebracht. Het goede humeur was boven peil gebleven. Wat een hartelijke en warme groep en groepsgeest.

De picknick aan Le Sauvage was welkom. Na een korte struggle met de wandelstokken (wie/wat behoort bij wie ….) en de vaststelling dat Bart niet met iedereen de aangebrachte Vaseline wou delen, terug op pad.

In Gent zeggen ze ‘Nie neute en nie pleuje’ en onze groep was er een levende toepassing van. Nog vele kilometers te gaan, enige bijstand gevraagd in la chapelle de Saint-Roch (gaan we de regenbroeken afdoen of aanhouden?-het tweede was de gelukkige beslissing) en afspraak aan het busje om ons naar het hotel te laten voeren.

Busje??? Waar is dat busje??? Ah ja, we zijn er al enkele kilometer voorbij als de euro valt. Hulplijn gebeld, enige Babylonische spraakverwarringen, een drietal Pelegrino’s die nóg verder gestapt zijn, 2 Pelegrina’s die op hun stappen teruggekeerd zijn en enkele Pelegrino’s en Pelegrna’s die onmiddellijk ter plaatse rust hebben ingeroepen. Om en bij de 31-34 km in de benen (afhankelijk tot welke voornoemde groep je behoorde) en eind goed, al goed. Bracht dit een woordje mee, een geklaag, een gezucht? Totaal niet: dat is de positieve spirit in deze groep! Zalig.

PS: door onze inspanningen van vandaag, morgen een halve rustdag want amper 18 km te stappen.

- Hans

 Saint-Privat d’Allier naar Saugues

Na een stevig ontbijt op weg voor onze tweede dag onder een stralende zon.
Amper een twintigtal kilometer maar toch pittiger dan gisteren door de afdaling naar de Allier en de (rustige) klim terug naar boven. De vallei is nu eenmaal enkel overbrugd in het dal en niet hogerop. De schitterende natuur, de verschillende Romaanse kapellen, de gezellige babbels onderweg zorgen er voor dat de kilometers zo wegsmelten onder je voeten die glijden over de verschillende ondergronden. Glimmende stenen en gepolijste boomwortels vormen het levende bewijs dat we niet de eersten zijn op dit gedeelte van de via Podiensis, in eer hersteld ook dankzij de Europese Unie die geld heeft vrijgemaakt om dit eeuwenoude patrimonium in stand te houden.
Wat heeft ons deze tweede dag geleerd:
- dat een telefoon, weggestoken op zijn normale plaats, toch niet altijd te vinden is;
- dat de rood/witte GR tekens het toch nog mogelijk maken van het rechte pad af te wijken;
- dat een gezin met 2 kleine kinderen zich niet laat afschrikken om deze tocht te doen, mama en papa zeulen de bagage mee op ingenieuze karretjes met elk een zoontje aan de hand - tonnen respect;
- dat we terug mochten rekenen op de alom tegenwoordigheid van Leslie;
- dat Bart toch wel aardig kaart kan lezen als de plaatsnamen voor hem gespeld worden;
- dat een contemplatief moment van alleen stappen je toch ook zuur kan opbreken als je de berichten niet vlug genoeg leest: dada omelette met cèpes en tarte aux mirtylles(
- dat Saugues een rustig dorp is waar we logeren in een hotel de charme.
Morgen staat een lange tocht te wachten (29 km volgens de op maat gemaakte brochure - nuttig instrument!).
Goed uitrusten en blijgemoed naar de etappe.
We duimen.

- Hans

Vrijdag 5 mei '23

Afspraak om 7u in de kathedraal van Le Puy En Velay. Verrassend hoeveel pelgrims de mis bijwonen. In het laatste gedeelte richt de priester zich specifiek tot de pelgrims. Zijn woorden raken je diepste binnenste. Ikzelf wordt overspoeld met een gevoel van dankbaarheid om dit samen met mijn ventje te mogen/kunnen delen, meemaken, genieten. Niet evident als je in je 68e en 69e levensjaar bent.

Na een inspirende start en een stevig ontbijt beginnen we aan onze 1e tocht van de Camino. Na wat zoeken naar het startpunt zijn we vertrokken om een dag lang te wandelen door een schitterend landschap. Bart en Leslie zorgen ervoor dat alles gesmeerd verloopt. Een pijnlijke voet, die wordt door Bart ingetapet. Wil het lichaam niet meer mee, daar staat Leslie ons met zijn busje op te wachten.
Dankzij hen kan ieder naar zijn vermogen mee genieten van deze Camino tocht. Dikke merci Bart en Leslie.

- Krista

Op vrijdag 29 april 2022 lanceerde Nieuwpoort een gloednieuwe cadeaubon die kan gebruikt worden in alle deelnemende Nieuwpoortse handelszaken. Ook Buencamino was van de partij bij dit leuk initiatief!

De ‘Nieuwpoortse Cadeaubonnen’ zijn te koop bij de Dienst Toerisme in Nieuwpoort Stad en Nieuwpoort Bad.

Meer informatie: https://www.ikkoopinnieuwpoort.be/.../nieuwpoortse-cadeaubon

Wandelwinkel Buencamino is gelegen te Nieuwpoort, Franslaan 150. De wandelwinkel richt zich tot iedereen die recreatief, sportief of spiritueel wil wandelen. In de winkel kan je terecht voor een totaal assortiment van wandelkledij, wandelschoenen en toebehoren.

De wandelbibliotheek is vrij toegankelijk voor eenieder die een wandeltrip of wandelreis wenst te organiseren. In het bijzonder voor diegenen die een pelgrimstocht naar Santiago De Compostela willen ondernemen.